Ewelina Rubinstein to polska pisarka pochodzenia żydowskiego. Autorka ma na swoim koncie wiele reportaży, debiutowała w 2014 roku  mini-powieścią Nina,  dzięki której zyskała uznanie czytelników. Niczyj. Prawdziwe oblicza polskiej bezdomności  to najnowsza książka pisarki, stanowiąca  cykl  wywiadów z osobami bezdomnymi przeprowadzonych  na terenie kilku polskich województw. Poza zapisem  odbytych  rozmów pozycja zawiera szereg  odniesień do regulacji prawnych  i  statystyk dotyczących zjawiska bezdomności. Tytuł książki świetnie oddaje jej treść- autorka starała się oddać prawdziwe oblicze osoby  bezdomnej, często sprzeczne z powszechnym w społeczeństwie  stereotypem.

„Czy choć raz zastanowiłaś się, jak mają na imię, kim są z wykształcenia, co takiego się stało, że znaleźli się na ulicy zupełnie sami, nie mając pieniędzy ani żadnego innego dobytku? Jakie są ich historie? Czy mają dzieci? O czym marzą? Z czego się śmieją? (…)”

Ewelina Rubinstein podjęła się trudnego zadania dokładnego  zobrazowania czym na prawdę jest  w Polsce problem bezdomności. O ile łatwo jest  znaleźć osoby  bezdomne, to sporym wyzwaniem jest wzbudzenie ich  zaufania celem nawiązanie z nimi  kontaktu. Cechy osobowościowe Eweliny  Rubinstein zdecydowanie przyczyniły się do sukcesu,  jakim  jest powstanie książki w takiej właśnie formie.

W trakcie lektury  dało  się zauważyć pewien schemat przeprowadzania rozmów. Autorka zadawała proste pytania mające jak najlepiej przybliżyć historię życia swoich rozmówców. Taki zabieg w sposób prosty miał zobrazować czytelnikowi  sposób popadania w bezdomność. Wielokrotnie powodem utraty dachu  nad głową było  nadużywanie alkoholu, nieprzystosowanie społeczne i  niezaradność życiowa. Czasem tragedie życiowe i  choroby  zadecydowały o  tym, że ktoś stał się osobą bezdomną.

Autorka stopniowo wprowadzała czytelników w styl życia swoich  rozmówców. Czytając należy zwrócić uwagę, że Ewelina Rubinstein każdego rozmówcę traktuje na równi z szacunkiem. Zdarzały  się wywiady bardziej i mniej udane- wszystkie zostały  opublikowane. Książka przybliża szereg problemów z jakimi boryka się na co dzień osoba bezdomna. O ile wśród rozmówców przeważali mężczyźni, o tyle najbardziej  zaskakujące dla mnie były rozmowy  z kobietami. Na uwagę zasługuje fakt, że autorka przybliżyła w książce szereg informacji  dotyczących akcji pomocowych  skierowanych  do bezdomnych.

„Umieranie jest koleją naszego życia. Nikt nie ucieknie od śmierci i wydaje się, że to jedyna sprawiedliwa rzecz na tym świecie. (…)”

Sama książka mimo poruszania bardzo trudnej tematyki  jest przyjemna w odbiorze. Zjawisko  bezdomności  zostało przez autorkę  przedstawione wieloaspektowo, a rozmowy były przeprowadzone rzetelnie. Rubinstein z pomocą swoich  rozmówców bardzo  wyraziście pokazała przerażający proces dehumanizacji  osób bezdomnych przez pozostałych  członków społeczeństwa. Bardzo spodobała mi się forma książki.  Wywiady przeplatane były faktami  dotyczącymi opisywanego  zjawiska oraz opisami  specyfiki  danego  regionu. Dodatkowo zaangażowanie w sprawę i wyrazisty styl autorki dodały książce niepowtarzalnego charakteru.

Szkoda, że tak  mało  jest tego  typu książek. Autorce dziękuję za cenną lekcję empatii. Z przyjemnością zapoznam się z pozostałymi  książkami Eweliny  Rubinstein.

Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu  Psychoskok.